Istanbul : Seuil de la félicité, Photographies de Paul Veysseyre, textes de Jeanine Riegel éditions djahânnâma
İstanbul ile karşılaşmam 1971’e değinmektedir. Kalışım kısaydı fakat belirleyiciydi.
İlk olarak, Türkiye’yi boydan boya geçen çok uzun bir yolculuk yapmıştım o dönemde tehlikeli bir ülke olarak bilinen Türkiye’de İstanbul da sadece bir kaç gün duraklamıştım ama İstanbul’un hiç bir fotoğrafını çekmemiştim çünkü filmlerimi, bana bir hayli daha gizemli gelen Doğu Anadolu bölgesini çekmek üzere saklamıştım.
Ancak yürürken az bilinen byzans kiliselerin peşini sürerken, metruk ve son derece ilginç olan Haliç mahallesinde kalmıştım. Tam orada, beni derinden etkileyecek olan iki mahalle sahnesine tanık olmuştum. İlki bir hayli eğlendiriciydi ; pis bir sokak arasında yer almaktaydı, iki çocuk yırtık pırtık giysilerle birbirlerine çamur ile saldırıyorlardı, yüzlerinden mutluluk ifadesi akıyordu. Diğer sahne ise daha acıklıydı: bir kaç dakika ardından, Fener caddesi üzerinde, genç bir çırak kullandığı makina ile yaralanmış ve acilen hurda bir dolmuşa yerleştiriliyordu, rengi solmuştu, kan ile karışık makine yağı, acı, bıkkınlık, dayanışma. Anında, şehir tarafından kendimi kaptırılmış hissettim ve bu etkinin yıllar boyunca kalıcı olacağını anlamıştım.
Bir sonraki yıl, Türk devleti sayesinde araştırma bursuna hak kazandım ve iki aylığına Istanbul’a döndüm. O sırada siyah beyaz fotoğraflarımı çekmek için ilk fırsatımı bulmuştum. Sonrasında, kimisi kısa kimisi uzun süren yıllık ziyaretlerim oldu ve bu ziyaretlerimin doruk noktası nerdeyse üç yıl boyunca kesintisiz Istanbul’da yaşamakla sonuçlandı. İlk zamanlar öğretmen olarak çalışıyordum sonrasında Fransız Anadolu Araştırmaları Enstitüsü’nde fotoğrafçı olarak çalışmaya devam ettim. Tüm o yıllar boyunca elimde makinemle, hiç yorulmadan her an yeni ve hiç beklenmdedik görüntüler yakalamak üzere şehirin sokaklarını dolaştım. Arka sokaklarıyla ve boş arazileriyle, şehirin kalabalık düzenine büyülenmiştim, ve keşiflerim beni fabrikalara ve atölyelere yönlendirdi. Kendimi evde gibi hissetiğim o ortamda, ustalarla içgüdüsel ilişkiler kurabiliyordum. Çay evinde günlerimi geçirirdim, her gün berberleri ziyaret ederdim ve akşmlarımı lokantalalarda geçirirdim. Diğer bir yandan oturma izni alabilmek için devlet dairesinde saatlerce kuyrukta beklerdim. Böylece çekitiğim fotoğrafların sayısı çoğalmaktaydı.
1980 darbesi, yıkıcı eylemlerin başlamasına vesile oldu: miras nitelliğini anlamayan yöneticiler tarafından eski mahalleler yıkılıyordu. Dozerlerin saldırısına uğrayan mahallelerin eski, tarihi ve cazibeli olan tarafları parçalanmıştı. Ben de fiziksel olarak bu tecavüz karşısında ürperdim; Lyon’a dönmek üzere Istanbul’dan ayrıldığım her sefer, artık bu son gelişimdir yemin ederek!
Gene de her seferinde döndüm, tekrar ve tekrar.
OpenEdition vous propose de citer ce billet de la manière suivante :
Rüya Arıman (30 janvier 2013). Kitap tanıtımı – Paul Veysseyre, Jeanine Riegel “İstanbul: Mutluluğun geçişi” Dipnot. Consulté le 8 décembre 2024 à l’adresse https://doi.org/10.58079/nnin